Het landgoed dateert uit eind 13e eeuw. Het kasteel brandde twee maal af. In 1572 werd het verwoest bij het Beleg van Haarlem en in 1747 ging het in vlammen op tijdens de feestelijkheden rond de benoeming van Willem IV tot Stadhouder. Telkens opgebouwd en weer afgebroken. Vandaag resteren alleen de fundamenten in wat later de bosvijver werd. De natuur nam de heerschappij over.

Begin 20e eeuw bewoonde Hendrik van Wickevoort Crommelin met zijn vrouw het koetshuis. Zijn betovergrootvader Jan Pieter – te zien op de silhouettekening – kocht Berkenrode in 1797. JP hield niet van de strenge Franse geometrische aanleg en besloot Berkenrode te moderniseren naar de toen in zwang zijnde Engelse landschapsstijl. Hij legde romantische slingerpaden aan. De van oudsher kaarsrechte oprijlaan werd zwierig om een weide en komvormige vijver met badhuis gebogen. Vroeger werd er gebaad, nu genieten paarden er van hun oude dag.

Ondertussen zijn de geplante laanbeuken langzaam aan vervanging toe. Deze beuk, die in de bocht stond, is een van de eersten. De vorige bewoonster van het koetshuis, moeder van een zevental, botste er ooit met haar Deux Chevaux tegenaan toen ze tijdens het rijden wat kroost onder de duim probeerde te houden. De eend in de prak, de inzittenden een bult en de beuk een deuk. De eeuwoude beuk heeft voorbijgangers uit alle windstreken gezien die Berkenrode bezochten of bewoonden. De beuk is uiteraard vervangen. Over honderd jaar kunnen er nieuwe plankjes uit gezaagd worden.